12 - Poczekaj na mnie, gdziekolwiek jesteś.

[Garou - Demande au soleil ]

Opierając się wygodniej w fotelu kierowcy delikatnie przymrużyłam powieki. Im mniejszy dystans dzielił mnie od domu Michała tym więcej miałam wątpliwości co do słuszności podjętej przeze mnie decyzji. Nie powinnam byłam tu przychodzić, zwłaszcza teraz kiedy Damian musiał pilnie wyjechać do Warszawy. W mojej pamięci wciąż miałam żywy obraz sytuacji, która kilka dni temu miała miejsce w naszej kuchni. Wprawdzie do niczego nie doszło, ale już tak niewiele brakowało. Czułam jego ciepły oddech na swojej skórze i tak bardzo pragnęłam skosztować jego malinowych warg. Gdyby Damian wszedł do mieszkania o kilka sekund później zapewne byłby świadkiem naszego pocałunku, a mi byłoby piekielnie trudno to wszystko wytłumaczyć nie ujawniając uczucia jakim darzę Michała. I bez tego miałam sobie za złe, ze cały czas go oszukuje. Być może jego wyjazd do Australii coś zmieni. Pytanie tylko czy na dobre czy wręcz odwrotnie. Jakkolwiek dziwnie by to zabrzmiało kochałam ich obu. Damian był dla mnie taki dobry, opiekuńczy i troskliwy, że nie mogłam tak po prostu oznajmić mu, że to koniec. Doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że krzywdzę go takim postępowaniem, ale nic nie mogłam nic na to poradzić. Był jeszcze przecież Michał. W jego czekoladowych tęczówkach od dawna mieścił się cały mój świat i wiedziałam, że to tak łatwo nie minie, o ile w ogóle kiedykolwiek miałoby minąć. Byłam zakochana… beznadziejnie zakochana w Michale Bąkiewiczu.
Wzdychając głośno zrezygnowana spojrzałam na cyfrową tarczę samochodowego zegara. Mojego prawie dwudziestominutowego spóźnienia nie można było już nazwać taktownym, a całą sytuację pogarszał fakt, że większość tego czasu przesiedziałam w samochodzie zaparkowanym na podjeździe Bąkiewicza, zastanawiając się co powinnam była zrobić. Oczywiście mogłam włączyć silnik i odjechać, ale wtedy najzwyczajniej w świecie uciekłabym. Po raz kolejny.
Weź się w garść Anita!
Michałowi tak bardzo zależało, żebym przyszła. Jeszcze dzisiejszego ranka dzwonił do mnie, aby potwierdzić moją obecność. Jeśli w tamtym momencie nie miała odwagi, aby zrezygnować to teraz musiałam do niego iść. Pośpiesznie wyciągnęłam kluczyki ze stacyjki i pociągnęłam za klamkę. W momencie gdy zamykałam samochód drzwi wejściowe do domu Bąkiewicza otworzyły się, a w progu stanął sam gospodarz.
- No nareszcie! – ubrany w czarne dżinsowe spodnie i czarną koszule z długim rękawem wydał się być jeszcze przystojniejszy niż zwykle – Właśnie miałem po ciebie iść, tak długo siedziałaś w tym samochodzie, że bałem się, że coś złego się stało.
- Wszystko w porządku. – widząc troskę malującą się na jego twarzy kąciki moich ust mimowolnie unoszą się ku górze - Jestem cała i zdrowa.
- Rozmawiałaś z Damianem? Dojedzie później?
- Niestety nie. Musi zostać na weekend w Warszawie. Przeprasza, że sam nie zadzwonił, ale przez ten cały wyjazd nie miał do tego głowy.
- Oczywiście, że rozumiem. No nic, damy sobie radę sami, tylko wchodź szybko do środka bo jeszcze się przeziębisz.
Z uśmiechem kręcąc głową wyminęłam go, a zapach jego ulubionych perfum przyjemnie drażnił moje nozdrza. Może zbyt bardzo panikowałam, a ten wieczór wcale nie będzie taki zły…

… śmiejąc się radośnie mocniej zacisnęłam dłonie na szklanym kieliszku z winem. Było miło, bardzo miło. Michał idealnie wywiązał się z roli gospodarza: przyrządził przepyszną kolację, zadbał o nastrój i za wszelką cenę starał się aby z mojej twarzy nawet na krótką chwilę nie zniknął uśmiech. Opowiadał zabawne anegdotki z życia Skry czy reprezentacji, żartował i był przy tym tak niezwykle swobodny, że jego dobry nastrój udzielił się również i mi. O ile z początku czułam się nieco skrępowana, o tyle teraz całkowicie dałam się ponieść nastrojowi stworzonemu przez Bąkiewicza. Siedząc obok bruneta niczym zaczarowana wpatrywałam się w jego roześmiane tęczówki. Wydarzenia ostatnich miesięcy niejednego twardziela mogłyby doprowadzić na skraj rozpaczy, ale nie jego. Bez zwątpienia musiało być mu ciężko, ale mimo wszystko teraz powoli dostrzegałam w nim tego samego roześmianego, spontanicznego i roztrzepanego Michała, którego pięć lat temu pokochałam do granic szaleństwa.
- Michał proszę cię przestań. – odstawiając na blat stolika kieliszek z alkoholem czułam na sobie czujny wzrok siatkarza – Brzuch mnie już boli od śmiechu.
- Ale to źle? – lekko wzruszając ramionami brunet przybliżył się do mnie o kilka centymetrów – Lubię patrzeć jak się śmiejesz. Masz taki piękny uśmiech, wiesz?
- Michał.– zmieszana spuściłam wzrok – Przesadzasz.
- Mówię prawdę, Anita. Masz cudowny uśmiech, wspaniałe zielone oczy, uroczo zadarty nosek i kuszące usta. – z każdym jego słowem moje serce coraz szybciej bije, a dłonie nerwowo gładzą kolana – Jesteś taka piękna. – gdy jego smukłe palce niepewnie ujmują mój podbródek wstrzymuje oddech – Najpiękniejsza.
Zmusił mnie abym spojrzała w jego czekoladowe tęczówki. Był tak blisko mnie. Od zawsze marzyłam o tej chwili, a tymczasem teraz kiedy moje najskrytsze marzenia urzeczywistniały się nie byłam w stanie wykonać chociażby najmniejszego ruchu.
- Co byś zrobiła gdybym cię teraz pocałował? – Bąkiewicz przybliżył się do mnie na tak bliską odległość, że czułam na swojej skórze jego ciepły oddech – Na początku delikatnie musnął policzek, następnie wargi. – mówiąc czubkiem placów wskazywał drogę swoich ust na mojej skórze – Potem zszedłbym niżej na szyję, dekolt…
Odchylając głowę przymrużyłam powieki. Wiedziałam, ze nie powinnam była pozwolić wplątać się Michałowi w tą grę, ale jego szept połączony z subtelnym dotykiem aksamitnej skóry działał na mnie niczym narkotyk. Pragnęłam go. Chociaż ten jeden raz chciałam poczuć ciepło jego ciała przy swoim i zupełnie nie przejmowałam się konsekwencjami. Nie myślałam o Damianie, o naszym narzeczeństwie czy planowanym w przyszłości ślubie.
- Kochaj się ze mną, Michał. – obejmując dłońmi jego szyję przysunęłam się jeszcze bliżej niego - Kochaj mnie.
Nie musiałam już nic więcej mówić. Gdy jego ciepłe usta musnęły moją szyję zadrżałam uświadamiając sobie, że to dzieję się naprawdę. Oddychając płytko pozwoliłam mu przejąć całkowitą kontrolę nade mną i moim ciałem. Liczyło się tylko to co było tu i teraz… liczył się tylko on…

TYMCZASEM
Otwierając szerzej drzwi Bartek z czułością spojrzał na Anię. Była taka blada i smutna. Jej oczy niegdyś promieniejące blaskiem teraz wydawały się pozbawione jakiegokolwiek wyrazu. Pierwsza chemioterapia doszczętnie ograbiła ją z sił. Niepewnym krokiem wchodząc do wnętrza mieszkania blondynka posłała w jego kierunku wymuszony uśmiech.
- Jak się czujesz? – zamykając za nimi drzwi szatyn nawet na chwilę nie spuszczał dziewczyny z oczu
- Jestem trochę słaba, ale zaraz trochę odpocznę i będzie dobrze.
- Może położysz się na chwilkę, a ja przez ten czas przygotuje ci dobrego do jedzenia. Pewnie masz już serdecznie dosyć tego szpitalnego jedzenia.
Kiwając delikatnie głową Ania bezwładnie opadła na kanapę stojącą w salonie. Biorąc głęboki wdech Kurek zajął miejsce obok niej. Serce mu się krajało kiedy widział ukochaną kobietę w takim stanie. Podstępna choroba powoli i sukcesywnie niszczyła Anie, a on mógł być jedynie biernym obserwatorem, nic więcej.
- Boje się, Bartek. – jej cichy szept przerwał cisze, która powoli zaczynała im ciążyć – A co jeśli to nic nie pomoże?
- Nawet tak nie myśl. Słyszałaś co mówił lekarz, czasem nawet jedna chemioterapia potrafi zniszczyć komórki nowotworowe.
- Mówisz to tak jakbyś był tego pewny.
- Bo jestem. – jego silne dłonie ostrożnie obejmują jej drobną twarz – I ty też musisz w to uwierzyć.
Po raz pierwszy od dłuższego czasu na jej zmęczonej twarzy pojawił się prawdziwy uśmiech.
- Pójdę się troszkę odświeżyć, a ty w tym czasie zrobisz mi swoje naleśniki?
Śmiejąc się radośnie Kurek energicznie przytaknął. Blondynka w pośpiechu muskając swoimi wargami jego usta udała się w stronę łazienki. Odprowadzając ją wzrokiem szatyn z uśmiechem pokręcił głową. Ociężale wstając z miejsca skierował swoje kroki do kuchni. Choroba Ani zmieniła również i jego. Dawniej spontaniczny, roztrzepany, czasem wręcz dziecinny Bartek teraz spoważniał, wydoroślał , stał się bardziej odpowiedzialny. Przestał patrzeć na świat przez perspektywę swoich indywidualnych potrzeb. W tym momencie liczyła się tylko Ania, nic poza tym. Ona musiała wygrać z chorobą. Nawet na krótką chwilę nie mogła przestać wierzyć w sukces, w innym przypadku leczenie nie miałoby żadnego sensu.
Nucąc pod nosem swoją ulubioną piosenkę siatkarz wyjął z lodówki wszystkie produkty potrzebne do zrobienia naleśników. Już miał zacząć przygotowywać ciasto, kiedy z łazienki dobiegły go niepokojące odgłosy. Dźwięk tłuczonego szkła sprawił, że od razu sparaliżował go strach. Rzucając wszystko chłopak na miękkich jak wata nogach pobiegł do pomieszczenia w którym znajdowała się jego dziewczyna.
- Aniu, co tam się stało?! Wszystko w porządku?! Aniu?! Anka?!
Brak jakiejkolwiek odpowiedzi ze strony dziewczyny zmusił Kurka do szybkiej reakcji. Gwałtownie ciągnąć za klamkę siatkarz wtargnął do łazienki. Widząc blondynkę, która entuzjastycznie szukała czegoś w szafkach poczuł ogromną ulgę.
- Przestraszyłem się kiedy usłyszałem tłuczone szkło. Chyba jestem już przewrażliwiony. Czegoś szukasz?
Nie odpowiedziała, bez słowa wyrzucała z szafki kolejne rzeczy.
- Ania? Co się dzieje?
Dopiero teraz jego wzrok powędrował na brzeg zlewu, na którym znajdowały się dwie dość sporej wielkości kupki jej długich, blond włosów.
- Skarbie?
Chciał do niej podejść jednak w tym momencie dziewczyna gwałtownie się wyprostowała. Dopiero teraz był w stanie dostrzec łzy, które spływały po jej bladych, zapadniętych policzkach.
- Skarbie ja…
- Bartek zrób coś z nimi. – przerywając mu blondynka wyciągnęła w jego stronę elektryczną maszynkę do golenia
- Ania o czym ty mówisz?
- Ja nie chcę patrzeć jak one garściami mi wypadają . Zgól mi je wszystkie.
- Ja? Ja nie mogę.
- Bartek zgól mi te włosy! – jej głos z początku tak słaby teraz stał się niezwykle stanowczy – Proszę.
Biorąc od niej maszynkę nie miał odwagi, aby spojrzeć jej w oczy. Podłączając urządzenie do prądu ustawił je na odpowiednią funkcję w duchu modląc się, aby Ania zrezygnowała ze swojego pomysłu. Ale ona milczała. Siadając na brzegu wanny mocno zacisnęła powieki, jednak mimo to łzy nadal wydostawały się na zewnątrz. Drżącymi rękoma szatyn wyłączył maszynkę i przystawił jej do skroni. Jeden ruch i pasmo blond włosów opadło na zimne kafelki. Jeszcze jeden ruch… i jeszcze jeden… i kolejny. Wszędzie znajdowały się kosmyki włosów zroszone złami… ich łzami…

***

Powroty są ciężkie. Tak dawno zbierałam się w sobie, żeby coś napisać, ale za każdym razem po kilku linijkach przerywałam. Z jeden strony to zabawne, że plan, który wcześniej tak skrzętnie układałam, teraz całkowicie się nie sprawdził. To miało wyglądać zupełnie inaczej, a wyszło tak jak zwykle. I niby mam jakiś pomysł na następne części, jednak pewnie znając mnie i tak zrobię to nie tak jak być powinno. No, ale już Was nie zanudzam. 

Dziękuje za to, że wierzycie we mnie do końca. Postaram się Was nie zawieść. Pozdrawiam 

WYWIADER