8 - Staram się Ciebie dosięgnąć, prawie Cię czuję, jesteś prawie tutaj, a potem znikasz.

[ Beyonce Knowles – Disappear ]

Mocniej zaciskając dłonie na kierownicy kątem oka spojrzałam na siedzącego obok Michała. Był załamany. Beznamiętnie wpatrując się w przednią szybkę uparcie milczał, a jego dłonie nerwowo gładziły kolana. Próbując zapomnieć o tej całej scenie, która rozegrała się w Warszawie skupiłam się na drodze. Niestety w mojej głowie wciąż siedziały słowa ich kłótni, krzyki Michała, płacz Natalii. Ale to nie było najgorsze. Moment krytyczny miał miejsce wtedy kiedy niespodziewanie do domu wszedł Malicki razem z Zuzią. Mała widząc Bąkiewicz od razu rzuciła się mu na szyje i całując zapewniała, że tak bardzo go kocha i strasznie się za nim tęskniła. Widziałam jak brązowe tęczówki siatkarza zachodzą łzami a ciało delikatnie drży. Odgrywał wewnętrzną walkę między tym co czuł a tym co wiedział. I wtedy stało się coś, czego nawet ja się po nim nie spodziewałam. Mocno tuląc dziewczynkę do siebie Michał całował ją po włosach i twarzy szepcząc cały czas tylko trzy słowa: ‘ Moja mała księżniczka ‘. Musiał się czuć okropnie. Wszystko to w co wierzył i co kochał w jeden chwili obróciło się w gruz, a bajka, jaką do tej pory było jego życie, zamieniła się w niekończący się koszmar.

- Musisz pewnie uważać, że jestem żałosny. – jego głos przerwał mi rozmyślania – Przez tyle lat tkwiłem w związku, który był całkowitą fikcją. 

Biorąc głęboki oddech niepewnie spojrzałam w lusterko wsteczne upewniając się, że Weronika jedzie tuż za nami. Przecież Bąkiewicz nie mógł w takim stanie prowadzić. Z tych nerwów mógł jeszcze zrobić krzywdę albo sobie albo komuś innemu. Dlatego też ostro postanowiłam, że ja będę prowadziła jego auta, natomiast blondynka wróci do Bełchatowa moim samochodem. Michał nawet nie zareagował gdy mu o tym powiedziałam. Bez żadnego słowa sprzeciwu usiadł na miejscu pasażera. Najwidoczniej było mu wszystko jedno. Pragnął jedynie jak najszybciej wydostać się z tej przeklętej Warszawy gdzie jego serce przestało bić. 

- Wcale tak nie myślę. – odpowiedziałam zgodnie z prawdą – Tylko jakoś strasznie trudno mi w to uwierzyć. 

- Wiesz jeszcze kilka miesięcy temu myślałem, że mam wszystko. -  na jego twarzy pojawił się gorzki uśmiech – Miałem żonę którą kochałem, córeczkę która byłą całym moim światem i siatkówkę, która od zawsze była moją pasją. A potem wszystko zaczęło się pieprzyć. Kolejne niby delikatne kontuzje, z których coraz gorzej było się wyleczyć, kłótnie z Natalią, ciche dni na których cierpiała Zuzka. Nic mi się nie udawało, ani w klubie ani w rodzinie. Aż w końcu straciłem je obie. Jeśli teraz będę musiał pożegnać się z siatkówką to już całkowicie nie będę miał po co żyć. 

- Michał co ty za bzdury pleciesz? – nerwowo zacisnęłam palce na skórzanej obręczy kierownicy – Jesteś jeszcze młody. Masz całe życie przed sobą, jeszcze spotkasz kogoś, kto odmieni twój świat. – zmuszając się do uśmiechu za wszelką cenę chciałam powstrzymać kropelki łez, które zdążyły już nagromadzić się pod moimi powiekami 

- Wierzysz w to? Bo ja już nie wierzę w nic. 

- Pamiętaj jeśli dzisiaj jest źle to tylko po to, aby jutro mogło być już lepiej.

- Taaa... jasne. – odwrócił twarz w stronę bocznego okna

Szybkim ruchem dłoni wytarł ze swojego policzka łzę. Najwyraźniej miał nadzieję, że nie będę świadkiem jego słabości, ale mylił się. Michał zawsze był twardy, nigdy się nie poddawał, walczył do końca. Kiedy wszyscy go krytykowali on zaciskał zęby i dalej pracował nad sobą, żeby udowodnić niedowiarkom swoją wartość. Nie przejmował się zgryźliwymi uwagami czy jednoznacznymi gestami. Dawał z siebie wszystko i to zawsze procentowało w odnoszenie kolejnych sukcesów. Jednak teraz widząc jak ten wielki, trzydziestoletni mężczyzna płacze ja już wiedziałam, że się poddał. Nie miał siły sam stawiać czoła problemom, które ciągle piętrzyły się przed nim. W takich chwilach pragnęłam objąć go ramieniem i zapewnić, że wszystko będzie dobrze. Chciałam być dla niego wsparciem, ale doskonale zdawałam sobie sprawy z tego, że Michał nie będzie chciał żadnej pomocy z mojej strony.

- Nie mogę pojąć, jak przez tyle lat Natalia mogła mnie oszukiwać i zwodzić. A ja kretyn nie domyśliłem się, że coś jest nie tak. 

- Czasami miłość przysłaniam nam rzeczywistość. – uśmiechając się gorzko próbowałam zapanować nad drżeniem swojego ciała – Co teraz zamierzasz zrobić?

- Wniosę sprawę o ustalenie ojcostwa. Jeżeli Natalia przez tyle czasu kłamała, to nie mam żadnej pewności czy mówiła mi prawdę teraz.

- A jeśli okaże się, że Zuzia jest córką Milickiego, to co wtedy?

Brunet wzruszył ramionami. 

- Nie obchodzi mnie to. To ja byłem przy niej kiedy była mała. To ja czytałem jej bajki, siedziałem przy niej nocami kiedy źle się czuła. Ona jest moją córką, nawet jeśli nie biologiczną to i tak ją kocham i nic tego nie zmieni. Nadal będę starał się o uzyskanie całkowitej opieki nad nią.

Nie miałam serca aby powiedzieć mu, że jego szanse na wygranie tej sprawy są równe zeru. Żaden sąd nie przyzna opieki nad dzieckiem dla Michała w momencie gdy słowa Natalii okażą się być prawdą i Zuzia rzeczywiście nie jest jego córeczką. Jego sytuacje paradoksalnie pogrążał fakt, że Małej nie działa się żadna krzywda u matki i nie było żadnych przesłanek, żeby w przyszłości miało to ulec zmianie. 

- Jak o tym wszystkim dowiedzą się ci pożal się Boże dziennikarze, to przez kilka najbliższych tygodni będą na mnie żerować. Już widzę te wszystkie nagłówki krzyczące z pierwszych stron gazet – kręcąc z dezaprobatą głową brunet westchnął głośno – Bąkiewicz rogaczem. Czy spadek formy zawodnika bełchatowskiej drużyny jest spowodowany odejściem ukochanej żony do kochanka?

- Michał daj sobie z tym spokój. Wiesz jacy są ludzie, trochę pokomentują, ale szybko znajdą sobie jakąś inną sensacyjną wiadomość którą wezmą na języki. Grunt, żeby nie dać się temu stłamsić. Musisz być silny.

- Tylko, ze ja już nie mam dla kogo walczyć, rozumiesz? Równie dobrze mógłby strzelić sobie teraz w łeb i byłoby po kłopocie, tylko wiesz co? Jestem tchórzem, pieprzonym frajerem, którego samobójstwo zapewne zakończyłoby się fiaskiem. 

Każde jego słowo było niczym mała, ostra szpileczka wbijana prosto w moje i tak już poranione serce. Przecież on nie mógł tak po prostu się poddać, musiał zawalczyć...dla siebie... dla mnie...

... wchodząc do swojego mieszkania zamknęłam za sobą drzwi. Odkładając na półkę w przedpokoju wszystkie dokumenty i klucze do samochodu westchnęłam cicho. Byłam wykończona psychicznie i fizycznie. Nie marzyłam już o niczym innym jak tylko długiej, relaksującej kąpieli i ciepłej pierzynie. Wywiązałam się ze swojego obowiązku i teraz potrzebowałam odpoczynku od Bąkiewicza. Jego sprawa kosztowała mnie wystarczająco dużo łez, cierpienia i wyrzutów sumienia. Gdyby nasza współpraca miałaby przeciągnąć się w czasie załamałabym się całkowicie, a mój związek z Damianem zapewne rozpadłby się. A tego mimo wszystko nie chciałam. Wiem, ze tkwiłam w chorej sytuacji, ale w pewnym sensie kochałam ich obu. Wiedziałam, ze narzeczony zawsze będzie przy mnie, pocieszy kiedy będzie trzeba czy podtrzyma na duchu, ale przecież był jeszcze Michał. Wystarczyło tylko, że spojrzał na mnie tymi swoimi czekoladowymi tęczówkami, a ja byłam w stanie zrobić dla niego wszystko. Moje serce biło szybciej za każdym razem kiedy on pojawiał się w pobliżu, a gdy tylko przymykałam powieki w powietrzu czułam zapach jego ulubionych perfum. Było tylko jedno ale – nas nigdy nie połączy żadne uczucie. Byłam święcie przekonana, ze Michał nigdy nie spojrzy na mnie jak kobietę. Dla niego będę tylko i wyłącznie dobrą znajomą, która zawsze oferowała mu swoją pomoc. Gdybym tylko miała w sobie trochę więcej odwagi to wszystko wyglądałoby może zupełnie inaczej, ale ja byłam tylko cholernym tchórzem, pieprzoną frajerką która bawi się w platoniczne uczucie. 

- Jesteś już. – słysząc za sobą głos Damiana uśmiechnęłam się delikatnie w jego kierunku

- Nareszcie w domu. – odwieszając swój płaszcz do szafy podeszłam bliżej niego

- I jak? Pewnie zmęczona?

- Przytul mnie, Damian. – zupełnie ignorując jego pytanie spojrzałam na niego błagalnie

- Słucham?

- Przytul mnie.

Nie musiałam po raz kolejny powtarzać. Po paru sekundach moje wątłe ciało zostało zamknięte w silnym uścisku blondyna. Wtulając swoją twarz w jego tors wsłuchiwałam się w spokojny rytm bicia jego serca. Tak bardzo chciałam, aby to właśnie on był jedynym mężczyzną w moim sercu... ale niestety rzeczywistość była inna... mniej szczęśliwa, bardziej szara i budowana na kłamstwie... 

TYMCZASEM

Śpiewając pod nosem piosenkę, która właśnie była puszczana przez lokalną radiostację Ania z uśmiechem kierowała swoje kroki w stronę sypialni. Jeden wolny dzień całkowicie wystarczył, aby się rozpogodziła. O małym guzku pod pachą, którego wyczuła kilka dni wcześniej, już nie pamiętała klasyfikując go do rzeczy mało poważnych.  Zresztą przy Bartku nie sposób było się smucić. Szatyn był istnym wulkanem pomysłów i zawsze umiał tak zorganizować im wspólnie spędzony wolny czas, że blondynka nie myślała już o niczym innym jak o tym, że ponad życie kocha tego ponad dwumetrowego faceta z błękitnymi jak lazurowa tafla oceanu tęczówkami.  

Zakładając za ucho kosmyk blond włosów, który wydostał się z luźnego kucyka dziewczyna zaśmiała się cicho. W krótkich dżinsowych szortach i bartkowej koszulce czuła się najlepiej. Korzystając z tego, że Kurek przebywał właśnie na treningu, a ona nie miała nic ważniejszego do roboty dziewczyna postanowiła zrobić porządki w domu. Po dokładnym sprzątnięciu kuchni i salonu przyszedł czas na wstawienie prania. Zbierając koszulki Bartka, które było porozrzucane po całym salonie Ania z dezaprobatą pokręciła głową. Siatkarz nigdy nie przejawiał jakiegoś większego zamiłowania do porządku. Wręcz przeciwnie, tam gdzie przebywał szatyn zawsze panował bałagan. Kiedy tylko blondynka musiała na kilka dni wyjechać z Bełchatowa obawiała się tylko jednego – w jakim stanie zastanie mieszkanie kiedy wróci i niestety zawsze sprawdzały się jej najgorsze przypuszczenia. Bartek po prostu był bałaganiarzem i za nic nie chciał tego zmienić. 

Podnosząc kolejne rzeczy wzrok dziewczyny powędrował na biały materiał leżący przy łóżku. Uśmiechając się szeroko pod nosem dziewczyna zgarnęła z podłogi swój stanik, który kilka dni wcześniej Bartek w niezbyt delikatny sposób z niej zerwał. 

- Skarbie już jestem! – Ania słysząc roześmiany głos chłopaka szybko odłożyła biustonosz na stertę koszulek trzymaną w dłoniach 

Już miała zawołać Kurka, kiedy na wewnętrznej stronie miseczki swojego biustonosza zauważyła małą, czerwoną plamkę. Krew. Jej puls mimowolnie podskoczył, a ręce zaczęły drzeć.

- O tu się przede mną chowasz. – wchodząc do sypialni Bartek uśmiechnął się ciepło w stronę narzeczone, a następnie podchodząc bliżej musnął jej policzek swoimi wargami – Co robisz?

- Nic. – szybko przysłaniając część swojej garderoby jedną z koszulek dziewczyna nerwowo odwzajemniła jego gest – Zbieram pranie.

- Zamiast odpocząć, to ty oczywiście musiałaś znaleźć sobie jakieś zajęcie, ale zaraz to zmienimy. Co byś powiedziała na jakiś przepyszny obiad mojej roboty?

Blondynka zupełnie zignorowała na jego propozycję. Czując pod powiekami piekące kropelki łez za wszelką cenę starała się nad nim zapanować.

- Ania?

- Słucham? – kręcąc delikatnie głową spojrzała na niego

- Pytałem się o obiad. Ale skarbie coś się stało, jesteś strasznie blada.

- Nie, nie. Wszystko w porządku. A co obiadu to jasne, tylko na początku wstawię pranie. – nie czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony Bartka dziewczyna wyszła w pośpiechu z pokoju

Znajdując się w łazience zamknęła za sobą drzwi na zamek po czym rzucając trzymane w dłoniach brudne rzeczy w kąt podeszła do lustra. Zdejmując koszulkę Ania niepewnie spojrzała w swoje odbicie. Drżącymi dłońmi zaczęła ostrożnie masować miejsce, w którym kilka dni wcześniej wyczuła guzek w nadziei, że już go tam nie ma.... niestety, był. Opierając się plecami o ścianę blondynka zjechała po niej w dół. Pozwalając łzom cieknąć po swoich policzkach nie mogła uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę... ona nie mogła być chora... nie mogła mieć raka...

***

Akuku. Jestem wcześniej. Zmieniam formę dodawania odcinków zamiast co dwa tygodnie postaram się aby następna cześć ukazała się najpóźniej w tydzień po opublikowaniu ostatniej części. Do października chciałabym przynajmniej w większość historii zakończyć. 

Wróciłam z Memoriału i było cudowanie! Już odliczam dni do następnego meczu, prawda Iza ? ;)

Początkowo pierwszy odcinek miał się pojawić po zakończeniu Lost To You, niemniej jednak zdanie zmieniłam i w najbliższych dniach powinna nowość się pojawić. Ale mogę zapewnić, że ta historia będzie szybka – nie przewiduje więcej niż 13 odcinków. A o czym dokładnie będzie przekonacie się nie długo. Pozdrawiam

WYWIADER